 | bonhumoro_kunigas.mp3Listen on Posterous |
Infanoj estas veraj ekspertoj de bona humoro. La kabaredisto kaj kuracisto Eckart von Hirschhausen foje diris: "Infanoj ridas 400-foje en tago, plenkreskuloj 12-foje kaj mortintoj tute ne. Eĉ la laiko ekkonas tie tendencon". Kaj tio jam montras kion povas lerni gepatroj de siaj idoj: la senantaŭjuĝan, senkomplikan manieron konsideri la aferojn kaj la kapablon ridi pro la malgrandaĵoj de la vivo.
"Infanoj helpas al siaj gepatroj, vivteni sian propran humoron, ĉar ili ellogas bonhumoron el la ĉiutagaĵoj, diras Eva Ullmann, fondintino de la Germana Instituto por Bonhumoro". Tial por la gepatroj unu foje pli validu la devizo subpremi la frazon "Nun finfine ĉesu stultumi" kaj ĝui la ŝanĝon al alia perspektivo. Per la flegado de la propra bonhumoremo gepatroj plifortigas ĉe si mem kaj ĉe la infanoj la bonan econ elteni la okazaĵojn de la ĉiutaga vivo. Ĉu en amikecoj aŭ en sukcesoj, ĉu en konfliktoj aŭ malsukcesoj: Bonhumoro donas profiton. Ĝi estas grava eskapilo eĉ se temas pri la intenco alidirekti agresemon. Per bonhumoro la gepatroj povas oferti al la infanoj protektejon, la leĝerecon la infanoj ja sufiĉe frue perdos.
Ridetado estas grava socia kompetenteco kiu funkcias kvazaŭ kiel ia universala lingvo ene de la familio. "Bonhumoro kaj ridado kunligas kaj plifortigas la familian senton. Ĉar ridi kune, tio kunveldas - ĉu ĉe la rakontado de gajaj okazaĵoj aŭ rememoraĵoj, ĉu de okazintaĵoj kiun nur la familianoj konas. En tiu kunteksto ankaŭ gravas ke la gepatroj permesu al la infanoj bone prezentiĝi, do ke la gepatroj kapablu laŭdi la infanojn. Al tio kontribuas deklari ilin superherooj aŭ ŝerci pri si mem aŭ pri la infanoj kaj tiel plifortigi la memironion. Ankaŭ kritiko estas pli bone komunikebla en bonhumora maniero. La distingon kiam bonhumoro efikas negative kaj kiam ĝi estas inspira, tion aliflanke la infanoj povas bone lerni de siaj gepatroj.
Ridado kaj bonhumoro apartenas al la homaj ecoj kaj ili do ankaŭ apartenas al la evoluo de la infano. Humoro trejnas la kreivecon kaj la ideriĉecon. Kio ridigas infanon, tio varias laŭ la aĝo. La bebo reagas je tuŝiĝoj per rideto, same kiel por saluti la gepatrojn. La mensaj kapabloj por humoro disvolviĝas en la aĝo de unu ĝis du jaroj. Aĵoj kiuj ne kongruas por infanoj jam en frua aĝo estas ridigaj, ekzemple ŝtrumepto sur la kapo aŭ bovino kiu miaŭas. Infanoj jam frue lernas ekkoni kontraŭdirojn kaj ŝanĝi la perspektivon. Ĝenerale ili prijuĝas ion kiel sprita se ĝi prezentiĝas alie ol atendite.
Kiam la infano fariĝas lernejano, ŝercaj demandoj kaj enigmoj kaŭzas bonhumoron. Ironion la infanoj ekkomprenas kutime nur ekde la deka vivojaro. Ŝerca stultumado ne bezonas esti instruata al infanoj. La bonhumoremo tutsimple estas kapablo, nome ĝi estas unu afero kiel multaj aliaj kiuj gravas dum la edukado.
