 | cxelinjekto.mp3Listen on Posterous |
La melhundo Jasper denove kapablas kuri. Por May Hay la posedantino de la hundo, estas miraklo: "Antaŭ la testo li tute ne kapablis iri. Nun li rapidkuras ĉirkaŭ la domon kaj sukcesas kunkuri kun niaj aliaj du hundoj. Estas kvazaŭ magio", mirigite rakontas la britino.
Jasper estas unu el 23 spinlamaj hundoj al kiuj en eksperimento certaj ĉeloj estis injektitaj en la mjelon. Pluaj 11 hundoj ja same ricevis la injektojn, tamen la injekto enhavis nur etan kvanton da likvaĵo sen iuj ajn ĉeloj. Ili servis kiel placebo-grupo. Krome nek la posedantoj nek la esploristoj kiuj dum la sekvaj monatoj prijuĝis la kurkapablon de la hundoj, sciis kiu besto estis ricevinta ĉelojn kaj kiu nur likvaĵon. Tio devis garantii ke la rezultoj ne estis torditaj de la esperaj sintenoj de la sciencistoj aŭ posedantoj.
Ĉiuj hundoj estis dombestoj kiuj suferis jam almenaŭ dum tri monatoj pri la lamiĝo de la malantaŭaj gamboj. Tio korespondas laŭ indikoj de la esploristoj ĉe la homo al unu jaro kiu estas pasinta ekde la lezo. Multaj el la partoprenantaj hundoj estis melhundoj, ĉar tiuj hundoj sufiĉe ofte disvolvas lamiĝon - jam iom flankiĝinta intervertebra disko povas kaŭzi ĝin.
La esploristoj unue prenis el la bestoj peceton da naza mukohaŭto. En la laboratorio ili purigis ĝin tiel ke esence restis nur unu ĉeltipo, la tiel nomataj olfaktaj ĉirkaŭantaj ĉeloj. Tiuj nervoĉeloj estas konataj por tio ke ili kapablas bone regeneriĝi - tute male al la mjelo.
Post kiam ili estis injektintaj al la hundoj la ĉelojn - respektive nur la likvaĵon - ili mezuris dum la sekva duonjaro unufoje en la monato kiel bone la bestoj kapablis kunordigi antaŭajn kaj malantaŭajn gambojn dum irado. Tiam ili metis la hundojn ĉe diversaj rapidecoj sur rulbendon. Tie montriĝis ĉe hundoj kiuj estis ricevintaj la ĉelinjekton pli forta pliboniĝo ol ĉe la placebo-grupo.
Kiel efikas la ĉelinjekto? La esploristoj supozas ke la ĉirkaŭantaj ĉeloj en la mjelo zorgas pri tio ke ekestas novaj nervokunligoj trans malgrandaj distancoj. Tiel pliboniĝas la pludonado de signaloj en malgrandaj distancoj - sed ne de signaloj venantaj el la cerbo al centraj ŝaltejoj en la mjelo.
Pro tio la potenciala utilo ĉe la homo estas limigita. La esploristoj esperas ke la ĉelinjekto povus helpi en kombino kun aliaj metodoj. Kiel sola terapio ĝi post tiu eksperimento eble taŭgas por melhundoj - sed ne por homoj.
Comentários
Postar um comentário